Traktat o relacyjności

MONadOLOGIa. Traktat o relacyjności to projekt żywej instalacji scenicznej inspirowanej „Monadologią” Gottfrieda Wilhelma Leibniza. Traktat ten, będący próbą całościowego opisu budowy i funkcjonowania świata, zyskuje nowe znaczenie w kontekście wzajemnego oddziaływania organizmu ludzkiego i miasta.Nauki związane z badaniem ludzkiego ciała od roku 1714, roku powstania „Monadologii”, bardzo się rozwinęły, jednak zawarta w traktacie myśl Leibniza jest nadal aktualna, o czym pisali liczni filozofowie, m.in. Gilles Deleuze. Usieciowienie, które obecnie wydaje się naturalnym sposobem myślenia o mieście i szeroko pojętej komunikacji, w czasach Leibniza było domeną wizjonerów.

Żywa instalacja sceniczna, zbudowana na kształt kryształu-labiryntu, składać się będzie z części performatywnej, konstrukcji architektonicznej, instalacji świetlnej, instalacji „Augmented Reality” oraz instalacji dźwiękowej. Instalacja na poziomie struktury odnosi się do wybranych koncepcji świata Leibniza. Wszelkie elementy budujące żywą instalację sceniczną, jak na przykład konstrukcja architektoniczna, instalacja audio czy nawet grafika użyta na kostiumach, odnoszą się do pięciu wybranych zagadnień spajających strukturę świata Leibniza i dających się odnaleźć we współczesnej rzeczywistości. Są nimi: perspektywa, percepcja, usieciowienie, monolog i powtórzenie.

W warstwie fabularnej ten metaforyczny traktat o świecie – o jego budowie i sposobie funkcjonowania – staje się punktem wyjścia do ponownego przemyślenia kwestii relacji między „ja” a współczesnym światem. Leibnizowskie monady – główna substancja budująca świat – z założenia nie mają okien ani drzwi, a zatem z zasady nie komunikują się ani ze sobą, ani ze światem zewnętrznym.

Instalacja ukazuje współczesny monadyzm jako realizujący się w przestrzeni miejskiej i wyrażający się poprzez monologi (werbalne oraz cielesne), które nieustannie i gorączkowo uprawiamy w zderzeniu z samym sobą, z Innym, ze społeczeństwem, z miastem czy materią. Owych pięć poziomów tematycznych: „ja” – „ja”, „ja” – Inny, „ja” –społeczeństwo, „ja” – miasto, „ja” – materia, na których prowadzone są indywidualne monologi, w naturalny sposób składa się na pięć części instalacji rozgrywających się w miejskim otoczeniu.